W małej cerkiewnej kaplicy ozdobionej starymi freskami zbiera się gromada. To obramowanie z pięknych ściennych malowideł połączy później wspólnym klimatem chatę unickiego kapłana, w której rozegra się ostatni akt nauki. Przygotowanie, znany rytuał słów i czynności majestatycznego przodownika. I oto zebrani zasiadają, szykując się jak do widowiska. Rzeczywiście rozpoczyna się gra. Scenę wyznacza wnęka sieni i framuga drzwi. Tu po zaklęciach guślarza-reżysera jawią się oleodrukowe, niebiesko-różowe Aniołki, dygając grzecznie, zgodnie, rytmicznie. Tu Dziewczyna, piękna pasterka usztywniona konwencją sentymentalnej pocztówki, pasie swego baranka i goni motylka. Tu okrutny dziedzic, niczym zły musi ponieść karę widomie, szarpany przez groźne ptactwo. Widowisko staje się jakimś echem szopki i odpustowych kiczów, ale niezmiernie sympatyczne w swej szczerej naiwności. Milczący Upór łamie nagle tę zgodną umowę obrzędu. Jest z innego wymiaru. Zjawia się w odrębnym miejscu, nie na planie "sceny", nieposłuszny władzy Guślarza zaskakuje całą gromadę. Rozpoczyna się właściwy dramat, spięcie między ludźmi a jakąś Siłą poza nimi. Dramat ten trwa dalej i rozwija się w części IV.